Weerzien, witte stranden en 'the big five'

Jambo!

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik mijn blog heb bijgehouden. Ondertussen is Timo alweer bijna 2,5 week in Kenia en hebben we al heel erg veel gezien. Op dit moment zitten we in Nanyuki, 3u rijden ten noorden van Nairobi en aan de voet van Mount Kenya, die we morgen voor 4 dagen gaan beklimmen, naar de derde hoogste top (de eerste 2 zijn alleen voor ‘technical climbers’, met van die touwtjes, te bereiken).

Maar laat ik beginnen met waar ik de vorige keer was gebleven. De laatste dagen in Kitui hebben we veel mensen gedag gezegd, afscheid genomen en hebben we onze presentatie gehad. Die gaven we in een conference room en zou om half 10 beginnen, vanaf 9u inloop. Om half 10 waren er denk ik 2 mensen. Nou waren we ondertussen wel een beetje gewend aan de niet-zo-stipte Kenianen dus maakten we ons nog niet zoveel zorgen. Maar toen er om half 11 nog maar een handjevol zaten wel. Uiteindelijk begonnen we rond 11u, en bleven er mensen binnendruppelen. Alle mensen die we hadden geinterviewd – behalve dan de kinderen – hadden we uitgenodigd. Uiteindelijk waren er heel veel leraren van de scholen die mee hadden gedaan, Amref staff en nog een aantal representatives van de overheid die over de educatie in Kitui gaan. Uiteindelijk zat de hele zaal vol en hadden we nog een hele leuke discussie met z’n allen waarin de leraren zelf met suggesties voor verbeteringen kwamen. Het commentaar van één van de headteachers zali k niet snel vergeten. Hij zei dat hij nog nooit aan de rol van jongens had gedacht bij het onderwerp van menstruatie, maar dat hij door deze presentatie had gezien dat het ook erg belangrijk was jongens erbij te betrekken, en dat hij dat voortaan ook zou gaan doen. Erg leuk om dat te horen.

Daarna was er een lunch met iedereen (hier kwam ik erachter dat het onbeleefd is om in Kenia te praten tijdens het eten omdat je dan iedereen eten ziet zitten, terwijl Karin, Mariënne en ik steeds probeerden tijdens het eten een gesprek aan te knopen omdat de stilte anders zo ongemakkelijk voelt. We kunnen dus nog wel een tijdje in Kenia blijven om de cultuur écht te leren kennen), en daarna hebben we afscheid genomen van de Amref staff, redelijk emotioneel van onze kant, behoorlijk nuchter van de Amref kant, maar ook dat is weer een dingetje wat ze hier in Kenia niet kennen.

De volgende dag vertrokken we dan naar Nairobi, heel vreemd, maar ook heel erg leuk omdat Timo daar over 2 dagen op het vliegveld zou staan. Na nog 3u in de immigration office te hebben gewacht op het zoeken van onze internship pass die uiteindelijk kwijt bleek te zijn (niet gek in een hokje waar de stapels formulieren uit de kasten puilen en iedereen zelf in zoekt), en nee, niet nog een keer uitgeprint kon worden, ging ik dan eindelijk Timo ophalen op het vliegveld. Na wat voor mij heel erg lang leek kwam hij aan. Heel vreemd in het begin, wat snel wende, en vooral heel erg leuk om weer samen te zijn. 2 dagen daarna vlogen we naar Zanzibar, een eiland voor de kust van Tanzania. Ik had er plaatjes van gezien van onwijs mooie stranden, maar dat blijkt altijd tegen te vallen dus had me daar niet op ingesteld. We zaten met ons hostel op 100m van het strand, en dat strand bleek helemaal niet tegen te vallen, onwijs blauw water, witte stranden, wat palmbomen hier en daar en blauwe lucht, echt onwijs mooi. Daar vermaakten we ons wel de eerste dagen. Ook zijn we een dagje naar Stone Town geweest. 99% van de mensen op Zanzibar zijn moslim en dat is goed te zien, alle vrouwen zijn goed in doeken gekleed en mannen dragen vaak stereotype kleding voor moslims. We gingen er met de dala-dala heen, een busje voor 12 mensen, waar iedereen die erbij wil wordt ingepropt en er zeker wel zo’n 15 mensen op en tussen stoelen zitten en er nog zo’n 15 mensen staan, haha. Verder hebben we nog een stuk over het eiland gefietst en moesten we eigenlijk veel te snel alweer ons vliegtuig hebben naar onze volgende bestemming: Kitui.

Voor mij voelde het heel vreemd om weer in Kitui te zijn, dit keer vooral als toerist. Maar het was onwijs leuk om Timo Kitui te laten zien. We zijn door de straten gelopen, Timo staat op de foto met een man volgehangen met bh’s, die wel een indrukwekkende tekst had ‘Can you think of me when you are back home? Because there are a lot of problems here in Kenya and when you think of me when you are home, I will be with you a bit and not with my problems’. Verder heeft Timo geleerd met z’n handen te eten (dat doen ze hier allemaal), hebben we Amref voor een laatste keer bezocht waar we weer hartelijk werden ontvangen, en hebben we de school bezocht waar ik ook interviews heb gedaan. In één van mijn weblogs had ik geschreven over een school met een ‘special needs unit’, een klas met kinderen met een lichamelijke of geestelijke beperking, waar ik een jongen had geinterviewd die verlamd was en nauwelijk kon praten, en door zijn moeder overal heen getild moest worden omdat hij geen rolstoel had, terwijl hij al 24 en daardoor niet zo licht was. Mijn ouders hebben hem ook gezien, en wilden graag wat bijdragen zodat de jongen weer een rolstoel kon krijgen. Samen met de ouders van Timo hebben ze uiteindelijk bijgedragen aan een rolstoel die wij toen zijn gaan geven. We waren om 8u op de school, de kinderen stonden weer rijen dik om ons heen, en we kregen weer thee, brood en pap wat we niet konden weigeren. Een ergere belediging in de Kamba cultuur is bijna niet te bedenken. Na zo’n 4u te hebben gewacht was de jongen er dan, en leken hij en zijn moeder erg blij met de rolstoel. Hij kon ‘m zelfs zelf al besturen. Voor ons was het heel vreemd, je lijkt heel goed te doen, en voor die ene jongen verbeterd zijn leven waarschijnlijk echt. Aan de andere kan vertrokken wij de dag erna voor een 6 daagse safari, terwijl we met dat geld waarschijnlijk nog zo’n 6 andere kinderen zouden kunnen helpen.

Onze volgende bestemming was Masai Mara, Lake Naivasha en Amboseli national park; 3 national parken. We zouden hiervoor opgehaald worden om 5u door de eigenaar van de safari company, maar die stuurde om half 6 zijn neefje die ladingen bier voor onze neus zette in plaats van een auto om ons weg te brengen naar Nairobi. 3u en 4 bier later kwam de eigenaar toch eindelijk opdraven. We hebben er hard om gelachen en ons voorbereid op de komende week; dit kon nog wel eens vaker gaan gebeuren. Maar nee, de volgende dag op safari bleek onze gids zich stipt aan de tijd te houden, zoals hij zelf zei was alleen zijn huid Afrikaans, maar van binnen was hij een mzungu. Masai Mara was onwijs mooi, een uitgestrekt landschap en duizenden wildebeesten en giraffen die overal liepen. Die migreren rond juni vanuit Tanzania naar Kenia en verblijven daar in de zomer. Ook hebben we veel leeuwen, giraffen en olifanten gezien. In Amboseli met op de achtergrond de Kilimanjaro, erg mooi! Tussendoor in Lake Naivasha konden we zelfs fietsen door de wilde dieren. Zebra’s en buffels op 10m afstand (die echt niks schijnen te doen) en een giraf die 15m voor ons de weg overstak, heel erg vet. Alle clichés die horen bij dit soort parken dus gezien, maar wel echt fantastisch.

Daarna hebben we een paar dagen even rust genomen in Nairobi, waar we in een homestay bij een Keniaanse vrouw in een superrijke compound. Een beetje alsof je in een andere wereld belandt, maar ik was er wel even heel blij mee. Sinds gisteren zitten we in Nanyuki, en waren we eerst heel erg aan het twijfelen of we de berg wel moesten beklimmen. We kunnen niet echt zeggen dat we erg getraind zijn, zeker niet na zo’n 6 dagen alleen maar in een busje gezeten te hebben, maar de gids die we gisteren spraken verzekerde ons dat het voor ons goed te doen is ‘you are young!’. Ok dan, met een gids, iemand die onze tas draagt, en een kok gaan we 4 dagen de berg beklimmen, 2,5 op en 1.5 dag weer naar beneden. Het schijnt onwijs mooi te zijn, en volgens de gids niet zo moeilijk (hij doet het dan ook bijna 2x per week). We zullen het zien, hebben er in ieder geval veel zin in!

Kwaheri!

Marloes en Timo