De eerste interviews

Hallo allemaal!

Het werd wel weer eens tijd voor een weblog dacht ik zo. Ik ben ondertussen met mijn onderzoek gestart en we hebben de eerste school bezocht waar ik focus groepen (interviews met een groep van 10 jongens heb gedaan), over menstruatie.

Vorige week nog verveelde ik me behoorlijk. We konden steeds maar niet starten met ons onderzoek. Voor het amref team hier in Kitui is het ook best wel lastig. We willen minstens 4, en misschien wel meer scholen bezoeken, die we meerdere keren willen bezoeken. Wij zijn met z’n drieen uit Nederland, en hebben ook allemaal nog een vertaler nodig omdat veel mensen hier Swahili spreken. Dus dan zijn we al met z’n 6en, plus nog 2 drivers die ons overal naartoe moeten brengen. Per week bezoeken we 1 school zo’n 3 a 4 keer, en voor de afgelopen school moesten we 2,5 uur heen en 2,5 uur terug rijden, waardoor zij dus ook min of meer een week hun andere taken neer moeten leggen om ons te helpen.

Maargoed, afgelopen week hebben we de eerste school bezocht, in Mutito, hier dus 2,5 uur rijden vandaan. De driver zei dat het zo’n 70km is, dan kan je wel nagaan wat voor weg het is. Allemaal stoffen weggetjes met onwijze gaten en hobbels in de weg. Maar we reden echt door zo’n mooi gebied. Net een natuurpark. We reden door de bergen, en het is er supermooi groen met een rode grond, echt Afrika. Er is verder helemaal niks. Af en toe lopen er ezels langs de kant van de weg met emmers op hun rug en vrouwen ernaast die water gaan halen bij een waterput, en lopen er koeien of geiten op de weg in kleine kuddes, of af en toe schoolkinderen als de scholen net uit zijn. Die als ze door hebben dat er blanken in de auto zitten, allemaal gaan schreeuwen en zwaaien.

Bij de school aangekomen de eerste dag, afgelopen dinsdag, hebben we eerst met de headmasters gepraat om ons onderzoek uit te leggen. Amref heeft op de scholen die wij gaan bezoeken al WASH (water, sanitatie en hygiene) programma’s lopen, en wil daar menstruatie in integreren. Daarvoor moet eerst de situatie in kaart worden gebracht, wat wij gaan doen. Marienne gaat meisjes interviewen over hun ‘challenges’ wat betreft menstruatie, ik ga de jongens interviewen over wat zij weten over menstruatie, en ik hoop ook te vinden hoe zij zich gedragen tov meisjes die ongesteld zijn. En Karin interviewt teachers en moeders om te vragen of en hoe zij de meisjes helpen en informatie/maandverband geven. De eerste school was erg enthousiast, en binnen een uur was alles geregeld, de jongens en meisjes waren geselecteerd, Karin kon een teacher interviewen en alles werd geregeld voor de volgende dag! In Nederland zou dit minstens 2 weken hebben geduurd denk ik zo.

Wij hebben ons eerst voorgesteld in de klas, erg leuk om te zien! En zo anders, de kinderen zijn heel erg beleefd, en antwoorden op de teachers, en ook op ons in koor. Het gaat dan zo; wij zeggen ‘good afternoon, how are you?’ en dan zegt iedereen in koor ‘hello, madame, I am fine, how are you?’ Wij moesten daar af en toe nog aan wennen, omdat we dan gelijk ons begonnen voor te stellen terwijl zij eerst nog in koor gingen antwoorden. Die dag heb ik ook gelijk kennis gemaakt met de jongens die mee zouden doen aan de focus groep en hebben we wat spelletjes gedaan. Elkaar voorgesteld (wat echt een ramp is, die namen zijn op z’n zachts gezegd erg moeilijk te onthouden), en gevoetbald, wat heel erg leuk was.

Woensdag en donderdag gingen we er weer heen, om dan echt de focus groep te beginnen. Ik had allerlei oefeningen bedacht maar was behoorlijk zenuwachtig, had geen idee hoe de jongens zouden reageren. We zaten op een groot veld wat bij de school hoorde, onder een boom in de schaduw tussen de bergen. Op dat moment besef ik dat soort dingen niet, ik ben dan druk bezig met andere dingen, en dingen worden al snel normaal. Maar achteraf besef ik me wel dat het wel vrij uniek was. Er was een tekenopdracht, een brainstorm en een rollenspel. De jongens waren heel erg verlegen om erover te praten, wat dus nog een hele uitdaging was. Het was wel heel erg leuk om te zien hoe creatief de jongens waren. Het rollenspel was echt onwijs leuk om te zien, en het schijnt ook dat ze dat hier op school heel veel krijgen. Ze kwamen steeds een beetje meer los, en eigenlijk was het jammer dat we niet vaker langs konden gaan. De laatste dag kregen we nog een afscheid van de kinderen, waarbij ze voor ons gingen zingen en dansen, en wij ook even mee konden doen, echt heel erg leuk.

Die 3 volle dagen waren ook goed om het amref team wat mee ging beter te leren kennen. Waar ik nu wel achter ben is dat Kenianen heel erg vriendelijk zijn, maar ook heel erg gereserveerd. Misschien nog wel meer dan Nederlanders. Zo is het blijkbaar geen gewoonte om persoonlijke dingen te vertellen, en vinden zij ons eigenlijk te direct. Eén van de amref staff zei dat het wel erg duidelijk was als wij iets niet of wel leuk vonden, dat je dat van onze gezichten af kan lezen. Wel vond hij het dan weer positief dat wij ‘talkative’ waren maar niet té talkative. Dit is het tegenovergestelde als de andere stagiaires hier. Het is blijkbaar in Kenia onbeleefd om als stagiaire zelf te vragen om taken. In plaats daarvan moeten ze juist passief afwachten totdat iemand iets zegt dat ze moeten gaan doen. Daarom zitten de andere stagiaires soms ook hele dagen echt niks te doen en een krant te lezen. Precies het tegenovergestelde als in Nederland; daar moet je niet proberen als stagiaire niks te doen, er is immers altijd iets te doen toch? ;)

Een ander grappig verschil tussen de Nederlandse en Keniaanse gewoonten in het weggooien van afval. Overal in de stad liggen kleine vuilnishopen waar iedereen zn vuilnis dumpt en het 1 keer in de zoveel tijd wordt verbrand. Dat stinkt behoorlijk en is volgens mij een goede bron van heel veel ziekten. Elke ochtend lopen wij ook door dit soort vuilnishopen, maar ondertussen zijn we daar alweer behoorlijk aan gewend. We waren meer verrast toen we in de auto naar Mutito zaten en iedereen z’n papiertjes en plastig gewoon zo uit het raam gooiden! Wij waren zo verbaasd. Toen Marienne dat aankaartte en zei dat dat in Nederland echt niet kan, leken ze dat niet echt te begrijpen. Het hele idee van afval in een prullenbak gooien hebben ze hier niet, en voor hun is ‘the bush’ ook gewoon een plek om afval weg te gooien. Wat wij dan weer helemaal niet begrepen. Het bleek wel dat ze goed hadden geluisterd, want op de terugweg waren ze allemaal moeite aan het doen om hun snoeppapiertjes ergens in de auto te bewaren, die vervolgens alle kanten op vlogen, en bewaarde het meisje naast mij de overgebleven pitten van haar dadels netjes in haar hand. Waar wij weer heel erg om moesten lachen, omdat je die natuurlijke afvalproducten wel gewoon de auto uit kan gooien. Toen we dat zeiden leken ze alleen maar nog meer verward.

Wat andere leuke dingetjes wil ik ook nog even met jullie delen. Bijvoorbeeld dat heel veel mensen hier 2 namen hebben, een Keniaanse en een meer Engelse naam (volgens mij heeft het iets te maken met hun voornaam en achternaam, maar hoe het precies zit weet ik niet). Toen onze vaste driver Dave ons belde dat hij ons op zou halen, en ik ongeveer tegelijkertijd mijn begeleider belde en hij zei dat de driver Kanui ons kwam ophalen, ik vervolgens vroeg of hij Dave bedoelde en hij nee zei, snapten wij er niks meer van. Kwamen er nou 2 drivers onze kant op? Maar nee, het bleek dus dat onze vaste driver Dave door de meeste bij Amref Kanui wordt genoemd, en dat er dus echt maar 1 was die ons op kwam halen.

Een ander dingetje waarvan ik het nog lastig vind om er mee om te gaan is dat Kenianen, vergeleken met ons Nederlanders, heel erg indirect zijn, en eigenlijk niet zeggen wat ze willen. Of dus eigenlijk gewoon altijd ja zeggen. Maar het zorgt ook wel voor grappige situaties. Afgelopen week had onze huisbaas gezegd dat hij een winkel heeft in de stad waar zijn vrouw werkt en waar we maar een keer heen moesten gaan om haar gedag te zeggen. Dus op weg naar de supermarkt kwamen wij daar langs en gingen we gedag zeggen. We vroegen naar Ms. Milouka, en werden uiteindelijk doorgestuurd naar een hele jonge vrouw, van een jaar of 25-30 (terwijl hij 54 is). Echt vriendelijk was ze niet, heel verlegen en er kwam niet echt veel uit, en aangezien wij een beetje geschrokken waren van dat ze zo jong was, gingen we maar weer snel weg. Nog geen 10 minuten later hoorde ik ineens mijn naam, en was dat onze huisbaas, die stond voor zijn winkel waar ook zijn vrouw werkte, maar wat niet de winkel was waar wij net waren geweest. We waren dus een hele verkeerde vrouw gedag gaan zeggen! Haha, wij moesten wel heel erg lachen, wat moet die andere vrouw wel niet gedacht hebben? Zeggen dat zij niet de vrouw was die wij zochten hoorde daar niet bij denk ik.

Verder hebben we al geleerd dat als mensen hier zeggen ‘doen we morgen’ dat betekent ‘nee, dat wil ik niet’, en dat mensen heel nieuwsgierig zijn, maar toen laatst iemand hier in Kitui vroeg waar ons appartement is en ik zei ‘Kitui’ dat dat al voldoende antwoord was. Goed om te weten dit soort dingen.

Dat was het voor nu wel weer, de komende week wordt wat rustiger en ga ik de focus groepen uittypen, zodat ik die kan analyseren en daar uiteindelijk mijn resultaten van kan schrijven. De week daarna gaan we dan als het goed is weer een andere school bezoeken. Ben benieuwd of daar dan weer hele andere resultaten uit komen!

Heel veel liefs en hou me op de hoogte van wat er in Nederland gebeurd!

Marloes