Slimme mensen die niet kunnen koken en schoonmaken

Jambo! Habari gani?

Ik hoorde dat het in Nederland heerlijk weer is (geweest), en dat iedereen daar heel erg blij mee is. Hier heeft het de afgelopen dagen best wel wat geregend, waar ik dan weer heel blij mee was, omdat het daardoor ook een stukje koeler werd. Nadeel is wel dat dan de stroom vaak uitvalt en we de afgelopen week 2 avonden met onze hoofdlampen (letterlijk, zaklampen met een elastiekje om ons hoofd) een boekje hebben gelezen en maar vroeg naar bed zijn gegaan.

De afgelopen week niet heel veel gedaan, ik ben niet ‘naar het veld’, zoals ze dat hier noemen, geweest, maar heb ik vooral op kantoor gezeten om de interviews van afgelopen week uit te werken. Ik heb dus niet zoveel nieuws te vertellen, maar heb er dit keer wel wat foto’s opgezet. Ik kan er geen beschrijving bijzetten, dus doe dat daarom hier. De eerste foto’s zijn nog van het bezoek aan de school vorige week. De weg er naartoe kwamen we een auto met allemaal kippen tegen, ze leefden nog , alleen hun pootjes waren vastgebonden zeiden ze. Ze werden naar de markt vervoerd, de tekst was wel erg grappig :P Verder doe ik op 1 van de foto’s de focus groep met de jongens en kregen we aan het eind nog een heel afscheids optreden met dansen en zingen. Wij mochten meedoen, en proberen dat op de foto. Maar die meisjes waren toch wel veel soepeler in hun heupen. Was wel echt heel erg leuk.

Verder heb ik er wat foto’s bijgedaan van de weg die wij ’s morgens altijd lopen van ons appartement naar het amref kantoor. We staan elke dag rond 7u/half 8 op en vertrekken rond kwart over 8 richting amref. We hebben een soort van short-cut, een kort weggetje tussendoor, waar we bijna elke dag lopen. Waar ondertussen een aantal meisjes die daar wonen ons ook al ‘kennen’ en elke keer weer achter ons aan komen rennen en vragen of ze onze tas kunnen dragen. Gisteren was er zelfs een man die in Swahili riep (en werd vertaald door iemand van Amref) tegen zijn kinderen die binnen waren ‘kom snel naar buiten, daar lopen 2 mzungu’s!’

Maargoed, Kitui bestaat uit een aantal geasfalteerde wegen, met daaromheen nog veel meer wijkjes met stoffen wegen, waar wij dus doorheen lopen. Het afval wordt niet gesorteerd maar op hopen op straat gegooid, waardoor we dus door de afval en stroompjes erg vies water heen lopen. Maar het is er ook heel mooi, we lopen een heuvel af en hebben daardoor heel mooi uitzicht op de maisvelden (zie foto’s). Verder zitten er wat foto’s bij van Kitui zelf. Het is heel moeilijk te beschrijven hoe het hier is, het is zo’n wereld van verschil met Nederland. Ik weet nog dat ik toen ik nog in Nederland was een filmpje zag die een Nederlander had gemaakt van Kitui, vanuit z’n auto en toen was ik best wel geschrokken; moest ik daar 3 maanden gaan wonen? Maar ik ben er nu aan gewend, en eigenlijk is het juist heel leuk. Alles gebeurt op straat, overal zijn kleine winkeltjes, en op de markt kan ik al in Swahili vragen om tomaten of bananen (al worden we dan soms wel door de hele markt uitgelachen, wie weet vragen we dan ook wel om heel iets anders, ze kunnen ons alles wijsmaken). En ook is hier alles vers en kunnen we dagelijks allerlei exotische soorten fruit eten; mango’s, papaja’s, ananassen, guave’s en passievrucht. De boontjes doppen we zelf en pakjes om mee te koken hebben ze hier niet. En alles is spotgoedkoop, voor een avocado (waar je in Nl toch wel snel 1,50 voor betaald, betalen we hier 10 cent). Ik denk dat ik dat nog wel eens zou kunnen gaan missen als ik weer terug in Nederland ben.

Daarna staat ons appartement op de foto, die foto met de flat in de stijgers en een grote muur eromheen. Ze zijn hier nog lang niet klaar met bouwen, en alleen wij, onze buurman en mensen onder ons wonen erin. Dat gaat hier heel vaak zo, en vaak hebben ze te weinig geld om steeds door te bouwen. Dat bleek ook toen de eigenaar van dit complex ons vroeg om onze huur te betalen. Dat moest echt ineens, en op het moment dat wij hadden betaald, kwamen de mannetjes weer verder bouwen.
De laatste foto’s zijn van gisteren, we zijn gisteren, samen met Erik (van amref) en een vriend van hem, 20 km gaan lopen naar de Nzambani Rock. Dat is een rots hier op ongeveer 2u lopen vandaan. In de hitte, en daar had ik me een beetje op verkeken. Vooral op de terugweg liepen we van 12-3 ongeveer in de brandende zon. De jongens hadden er geen last van; Erik had nog wel een fles water bij zich, maar de andere jongen niet, en ook geen eten. Ze zeiden dat ze vroeger vaker langer geen eten en drinken kregen en daarom daar aan gewend zijn. Dat is nog es wat anders dan in Nederland waar iedereen met een tas vol eten en drinken vertrekt om 20 km te lopen. Het was wel heel bijzonder om te beseffen dat we echt in hartje Afrika liepen, en guave’s zo uit de boom plukten en konden eten. Maar ik was toch ook wel erg blij weer terug te zijn en weer even in een koel appartement bij te kunnen komen.

Verder krijgen we steeds beter door hoe de mensen hier over ons als blanken en Westerlingen denken. Soms voelen wij ons best wel een beetje beledigd als ze ons weer naroepen, heel hard lachen om ons of ons blijven nakijken. Afgelopen week werd ons verteld dat blanken over het algemeen worden gezien als mensen met geld, mensen die heel slim zijn en mensen bij wie het niet voorkomt dat als je ze een vraag stelt, dat ze dan het antwoord niet weten. Maar ook dat wij praktisch niks kunnen. Dat wij overal hulpjes voor hebben; mensen denken zelfs dat wij hier in Kenia een kok, schoonmaakster en iemand hebben die onze was doet, waar wij dan weer verontwaardigd op reageren dat dat echt niet zo is, en we nu regelmatig er maar even ingooien dat we in het weekend weer ons huis hebben schoongemaakt. Maar ook denken ze dat we in Nl allemaal hulpen hebben. Dat soort ideeen zitten heel diep, wat ik soms wel lastig vind, omdat het zo moeilijk is ze bij te brengen dat dat helemaal niet waar is.

De komende weken worden wel wat drukker. Komende week gaan we weer naar een school in Mutito om daar interviews te doen. Maar omdat dat 2,5 heen en 2,5uur terug rijden is, gaan we er ook 2 of 3 nachten slapen. En het blijkt dat ook anderen van het Amref team daar projecten hebben en we dus met een grote groep van zo’n 12 mensen gaan. Er werd al gezegd over onze begeleider dat hij een geit gaat slachten, omdat hij Moslim is en alleen Halal vlees mag. Haha, geen idee of dat waar is maar ik ben wel erg benieuwd.

Donderdag komen we dan terug, en dan vertrek ik zaterdag naar Zombe om daar 4 dagen echt in de community te leven. Ik ga daar een paar dagen bij een vrouw die ook voor amref werkt, en haar gezin, slapen en het echte afrikaanse leven meemaken. Dit ook oa om de context en cultuur meer te leren kennen en de onderzoeksresultaten in context te kunnen plaatsen. Heel spannend, en heel leuk. Ik ben heel erg benieuwd hoe het gaat worden!

En als ik dan terug kom, komen ook mijn ouders aan in Kitui  die maken komende week een rondreis door Kenia en komen dan de laatste dagen in Kitui langs en kan ik ze hier alles laten zien, heel erg leuk!
Drukke weken dus, maar ook heel erg bijzonder denk ik. Kwaheri!

Liefs, Marloes