Aangehouden door politie en 'gewassen'

Hallo allemaal!

De laatste week is hier alweer voorbij, de tijd gaat snel! Maar snel nog een laatste verslag voordat mijn stage erop zit hier in Kenia. Waar vorige week echt heel erg langzaam ging en we bijna niks te doen hadden, is afgelopen week zo snel gegaan. Onze laatste week, al voelt dat helemaal niet zo. Het is heel raar, maar ik heb totaal niet het idee dat het de laatste week is hier, behalve dat ik het gisteren wel raar vond weg te lopen bij het kantoor van amref en te beseffen dat dat onze laatste werkdag daar was. Verder zijn we de afgelopen week druk geweest met het voorbereiden van de presentatie, en met afspreken met mensen voor de laatste keer (voor zover ze dat niet ‘vergeten’ dan) en mijn verjaardag te vieren.

Vorige week bedachten we dat we onszelf nu maar eens gaan uitnodigen bij mensen thuis. Sommigen zeggen steeds dat we nog wel een keer bij ze mogen komen eten, maar daar komt steeds niks van terecht, het blijft zo vaag. Dus dachten we, we hebben niet zoveel te verliezen, dan onszelf maar uitnodigen. Bij 1 collega konden we zondagavond komen eten, ze zei wel, dan brengen we jullie na een uur tot 1,5 weer naar huis. We hadden daar om 5u afgesproken dus hadden geen idee of we daar nou wel of niet mochten mee eten, beetje vreemd. Ze heeft 2 kinderen, van 12 en 13, en woont midden in de stad. Heel erg leuk om te zien waar ze woont, in allemaal kleine kamertjes die uitkomen op een soort kleine patio waar de kippen staan. Daar aangekomen stond zij alleen maar in de keuken, blijkbaar kregen we dus toch eten, en hebben wij met haar man gepraat. Heel erg leuk, en hij kwam ook met allemaal fotoalbums. Soms valt het gesprek een beetje dood, maar over foto’s valt altijd wel wat te zeggen, soms iets teveel. ‘dit, dit is de nicht van die, en hij, dat is de oom van haar zus’, zo ongeveer. De kinderen waren in het begin nog heel erg verlegen, maar naarmate we daar langer waren (en dus toch heerlijk eten kregen en veel langer dan 1-1,5u mochten blijven) gingen ze steeds meer vragen stellen over Nederland, heel erg leuk! Oa of kinderen in Nederland op school ook geslagen worden. Blijkbaar is dat dagelijkse praktijk hier, als de kinderen hun huiswerk niet hebben afgemaakt of aan het praten zijn in de klas worden ze door de leraren geslagen met een stok op hun billen, wat nog behoorlijk pijn doet ook. Toch wel bizar dat dat hier nog zoveel voorkomt. Na het eten, het bidden (dagelijkse praktijk, iedereen hier in christen en voor al het eten of wat dan ook wordt gebeden), zei onze collega dat ze zo blij en vereerd was dat we bij haar hadden willen eten. Dat het 1 ding is om vrienden te hebben, maar een ander ding dat ze ook nog bij je willen eten. Mijn mond viel bijna open, blijkbaar hebben we drie maanden gewacht op uitnodigingen terwijl we onszelf dus gewoon uit moeten nodigen. Beetje jammer dat we daar nu pas achter komen.

Daarna begonnen we aan onze laatste week. Komende maandag hebben we onze eindpresentatie voor het Amref team hier in Kitui, en de mensen die we geinterviewd hebben. We doen 1 grote presentatie met z’n drieen, en daar gaat toch nog best wel veel werk in zitten, dus eigenlijk ben ik de afgelopen week daar druk mee geweest. De eerste versie hadden we dinsdag naar onze begeleider hier in Kitui opgestuurd. Wij waren heel trots op onze mooie maar rustige en overzichtelijke lay-out, zonder teveel tekst en rare kleuren, precies zoals we hadden geleerd in Nederland. Maar blijkbaar gaat dat hier heel anders, niks geen overzichtelijke lay-out. Zijn commentaar was, het is nu saai, het trekt helemaal niet de aandacht, jullie moeten de lay-out en de kleuren wel aanpassen. Gebruik verschillende kleuren per slide, en voor verschillende slides ook verschillende designs. Ik moest wel een beetje lachen, weer zo’n cultuurverschil. We hebben nu een presentatie die we zelf heel erg lelijk vinden, maargoed, als de Kenianen ‘m maar mooi vinden.

Verder was ik afgelopen woensdag jarig, iedereen bedankt voor de felicitaties! Heel erg leuk om van iedereen te horen ondanks dat ik hier zo ver weg zit, zo heb ik me toch nog heel jarig gevoeld! Verder werd ik smorgens verrast door Karin en Marienne met een pannenkoek als ontbijt met 1 grote kaars erin die ik mocht uitblazen. Ook hadden ze een taart gekocht en cadeautjes, hele mooie manden die hier in de community gemaakt zijn. Ook kreeg ik een slinger om die ik de hele dag om moest houden, er stond op ’25 and awesome’, haha. En hadden ze achterop mijn tas een papiertje geplakt met ‘wash me, it’s my birthday’. Het is hier in kenia namelijk traditie om mensen ‘te wassen’ op hun verjaardag. Dat houdt in dat er een emmer water over je heen wordt gegooid. Geen idee waar de traditie vandaan komt, maar wij vinden het wel een leuke. Karin hadden we op haar verjaardag ook al verrast met een paar emmers water en een collega van Amref was laatst ook jarig en kreeg ook als surprise een emmer water over zich heen. Onder andere doordat iedereen me constant waarschuwde, wist ik dus wel zeker dat ik ook een emmer water over me heen zou krijgen. Geen idee alleen wanneer, maar een extra set droge kleren had ik wel mee. Maar de dag verliep rustig, en heb ik wel nog tompoezen uitgedeeld op kantoor die mijn moeder in een pakketje had opgestuurd.

Verder mochten we voor de laatste keer ‘naar het veld’, zoals we dat hier noemen, wat betekent, een project bezoeken. Het project waar we helemaal in het begin waren geweest, waar ze een zanddam gingen bouwen, en waar we nu na 3 maanden konden zien wat voor werk er allemaal al was verricht, heel erg leuk.
De weg er naartoe was alleen wat minder leuk. Langs de kant van de weg staat vaker politie bij roadblocks, waar ze mensen even checken en gedag zeggen en dan weer verder laten. Maar dit keer werden we aangehouden en gezegd dat we meosten stoppen. Ze wilden iedereen controleren op paspoorten, die we niet bij ons hadden (te bang om te verliezen). Toevallig herkenden wij wel 1 van de politieagenten, dat was een vriend van Dave, de chauffeur, met hen hadden we afgelopen weekend de wedstrijd gekeken. Maar dit keer deed hij alsof hij ons niet kende, net zoals dat hij heel serieus deed tegen Dave. We snapten er niks van, maar aangezien we niet heel veel positieve verhalen hebben gehoord over de politie hier, had ik het idee maar niet te gaan lachen en vooral stil te blijven. Toen bleek dat wij onze paspoorten niet bij ons hadden zeiden ze dat we allemaal de auto uit moesten. Ik had nog het idee dat het een grap was en had het idee dat op het moment dat ik de auto zou komen ik een bak water over me heen zou krijgen. Maar nee, één van de agenten commandeerden ons dat we allemaal in een rijtje moesten gaan staan, en vroeg onze namen. Ondertussen had Dave al handboeien om gekregen, en ik had echt geen idee wat er aan de hand was. De politieagent zei dat het een overtreding was en dat we een nacht naar de cel zouden moesten, en de volgende dag naar court. En ik werd steeds banger en banger, hij liep ook met een stok en het leek alsof hij ons elk moment kon gaan slaan, nog het verhaal van de kinderen in m’n achterhoofd. Dus Karin zei eerst haar naam, daarna Marienne en die moest naar hem toekomen, en toen weer terug. Vervolgens was ik aan de beurt, maar op het moment dat ik mijn naam moest zeggen zag ik in m’n ooghoek Paul van Amref, die voorin had gezeten, van achteren op me afrennen met een emmer water en het volgende moment was ik zeiknat. Het was dus toch allemaal in scene gezet.Ook Marienne en Karin wisten er niks van. We stonden allemaal te trillen, haha. Dit is wel echt de beste grap die ik ooit heb meegemaakt en deze verjaardag zal ik niet snel vergeten. Die avond zijn we zelfs nog met alle agenten gaan eten, en moesten ze hard lachen toen wij vertelden hoe bang we waren geweest.

Al met al heb ik wel echt een hele leuke verjaardag gehad dus, echt op z’n Keniaans. Verder ga ik morgen mijn tas inpakken en ben ik nu bezig alle dingetjes een beetje af te ronden. Maandag hebben we dus de presentatie hier in Kitui, dinsdag vertrekken we naar Nairobi en woensdag komt Timo en vliegen we donderdag naar Zanzibar voor een paar dagen, heel veel zin in! Het afscheid is niet leuk, maar ik heb wel een heel leuk vooruitzicht :)

Liefs,
Marloes