Kenianen juichend voor Nederland

Hallo allemaal!

Hoe staat het in Nederland met de voetbalgekte? Alle kranten zullen er wel voor mee staan. Wij hebben ook de wedstrijd gekeken. Dat nationalistische gevoel wordt nogal versterkt merk ik als je in een ander land bent, en heel veel Kenianen hebben we hier ook al in meegekregen, erg leuk!

Maar ik zal eerst nog even vertellen over mijn ouders die hier vorige week waren. Ze hadden eerst een rondreis door Kenia gedaan voor een week, waarna ze nog een paar dagen naar Kitui kwamen. Ze zaten vlakbij ons appartement in een hotel, erg handig aangezien we hier als het donker is (om 7u ’s avonds) niet meer over straat mogen. We hebben even goed bijgepraat, hadden allebei heel veel verhalen, en zijn de volgende dag een rondje door Kitui gaan maken. We hebben de weg gelopen die wij elke ochtend lopen, en zijn toen naar de Amref office gegaan. Mensen daar waren al heel lang erg benieuwd naar mijn ouders. Ik had mn ouders wat Swahili en Kamba woordjes geleerd ‘wachawata’ en ‘habari yako’, wat allebei ‘hallo, hoe gaat het?’ betekent. Dat vonden ze geweldig. Ook had Daniel van Amref wat woordjes Nederlands geleerd ‘hallo mevrouw Bosselaar, hoe gaat het?’ haha, heel erg leuk. Mijn moeder werd stevig omhelst door Christien, heel erg leuk. Daarna zijn we door Kitui gelopen, hebben we echt Keniaans gegeten; ndengu met chapati (een soepje van linzen met een soort pannenkoekje) en mothokoi (een gerecht van mais en bonen met een soepje, soort bouillon).

De volgende ochtend zijn we naar een school gegaan. Dit is een school waar ze een klas met ‘special needs children’ hebben. Dus kinderen die een mentale of fysieke handicap hebben. Deze kinderen worden in Kenia vaak als minderwaardig beschouwd. Ze worden gezien als een vloek en daarom weggestopt, het schijnt dat sommige kinderen zelfs binnen aan een touw worden vastgebonden zodat andere mensen ze niet zien. En ouders kijken naar ze als een lichaam, maar niet als een persoon en al helemaal niet als een volwaardig kind. Erg bizar. Daarbij komt dat deze kinderen nog veel meer challenges hebben. Ik had er een interview met een jongen die verlamd was, nog maar 1 arm kon gebruiken en nauwelijk kon praten, alleen zijn naam kon hij zeggen en hij kon klanken uitstoten. Hij werd gebracht door zijn moeder, en doordat ze geen geld voor een rolstoel hadden kwam zij aanlopen met hem op zijn rug hangend (die jongen was 24 en behoorlijk groot). Vervolgens bukte ze en legde hem voorzichtig op een kleedje, waar hij de komende paar uur zou liggen, voordat zij hem weer op haar rug tilde om naar huis te gaan. Het interview zou eigenlijk gaan over hoe hij denkt over menstruatie en wat hij er van weet, maar aangezien hij niet kon praten kwam dat er niet van. In plaats daarvan hadden we (ik en een vertaalster) een interview met zijn moeder, die eigenlijk vanuit haar zoon zou praten, maar in de loop van het interview alle problemen op tafel gooide. En ik moet zeggen, het scheelde niet veel of ik zat daar te huilen, die moeder trouwesn ook en de vertaalster ook. Het was nogal heftig wat ze vertelde. De jongen was gezond geboren, maar had een ziekte gekregen (ik denk polio) en was daarom gehandicapt geworden. Hij had ooit een rolstoel, maar die was kapot gegaan en er was geen geld voor een andere. Waardoor zijn moeder hem dus overal naartoe moest tillen, en sowieso altijd bij hem moest zijn, hij kon zelf niks. Wat weer betekende voor zijn moeder dat ze niet kon werken, terwijl haar man in 2001 was overleden en ze nog andere kinderen had om voor te zorgen. Elke 100 shilling was een ‘struggle’ om te vinden (dat is iets van 80 eurocent). Toen ik vroeg waar hij goed in was, bleek dat hij heel slim was en erg van leren hield, en later manager wilde worden. Maar omdat ze met een taxi en motorbike naar school moesten en ze daar geen geld voor hadden, was dit pas de 2e keer dat hij op school was (en daar ook alleen maar lag). Toen ik vroeg of een boarding school een optie zou zijn, zodat hij bij de school zou wonen, zei de moeder ‘zelfs als hij op een boarding school zou zitten en elke dag zou kunnen leren, zou hij nooit een manager kunnen worden’. Ik denk dat dat die hele houding is van mensen is tov mensen met een handicap; ze worden niet als volwaardig gezien. Ik vond dat heel bizar om zo echt te zien, en heel erg heftig me voor te stellen hoe het leven voor die vrouw (en die jongen) moest zijn. Op het eind vroeg ze ‘wat moet er met hem gebeuren als ik overlijd?’, heel heftig. Gelukkig zette Justina zich daar heel erg voor in, een vrouw die rondgaat in de communities en ouders overtuigd hun kinderen naar school te laten gaan, omdat ze echt wel wat kunnen. Dat heeft haar zo’n 4 jaar gekost, en langzaamaan zegt ze dat er steeds meer kinderen komen. En zegt ze dat de school voor een verandering zorgt in de houding van de ouders, de ouders zien ineens dat de kinderen wel wat kunnen, en zien eindelijk de kinderen als hun kind, in plaats van een lichaam. Heel langzaam veranderd er dus wel wat.
Die avond nodigde Justina ons uit om kip met chapati te eten in een restaurant, omdat het mijn ouders laatste avond was. Dat was onwijs gezellig, een afsluiting met een weer echt keniaanse maaltijd, wat dat betreft hebben ze een goede indruk gekregen van het echte Keniaanse leven.

Dan afgelopen vrijdag, dé wedstrijd. Ver van tevoren hadden we al bij amref aangekondigd dat nederland dan zou spelen, dat ze uberhaupt meedoen aan het WK en dat we dan de office wat meer oranje zouden maken. En het leuke is, iedereen op de office was ook heel enthousiast. We hadden verteld dat oranje de kleur van Nederland en afgelopen vrijdag kwamen er dan ook echt een paar in oranje shirt, of met oranje schoentjes of oranje sjaal naar de office, zo leuk! Wij hebben overal balonnen opgehangen en iedereen met rood wit blauwe vlaggetjes gesminckt, en toen een paar foto’s gemaakt (zie de foto’s). Die avond gingen we kijken bij Parkside Villa, het hotel waar we ook de eerste week hier in Kitui hebben geslapen. Wij hadden ons al helemaal in oranje gehesen, en gingen met de vlaggetjes op ons gezicht de stad in. Eindelijk werden eens om iets anders dan onze blanke huid nagekeken. Onderweg kwamen we 2 nederlandse jongens tegen die hier ook zitten voor een stage, erg toevallig, en hebben we die ook gevraagd naar Parkside Villa te komen. Dat deden ze, samen met 4 keniaanse vrienden van ze, en ook Dave van Amref kwam met ons de wedstrijd kijken. Met zijn vijven waren we de enige Nederlanders, maar hadden we wel een hele groep Nederland supporters om ons heen verzameld, ook weer met de nederlandse vlaggetjes op hun wangen. Én met een Keniaans tintje, de nederlandse jongens hadden oranje ugali (een soort rijst, typisch keniaans, maar normaal wit) gemaakt. Het scherm hing boven de dansvloer, waar volop gedanst werd door de Kenianen. Van commentaar hebben we dus niks meegekregen en ik moet bekennen dat ik ook de eerste 2 doelpunten heb gemist, maar pas bij de herhaling zag. Dat kwam oa doordat we zóveel smsjes en belletjes kregen van mensen van Amref die ons succes wensten en lieten weten dat ze zelf ook keken en voor Nederland waren, zo onwijs lief. Na elk doelpunt belde er wel weer iemand. Ondertussen was onze groep ook wel zo groot geworden en waren we na elk doelpunt hard aan het juichen, waardoor iedereen wel doorhad dat wij uit Nederland kwamen, en was dat een reden voor zo ongeveer iedereen op de dansvloer om ook voor Nederland te juichen als er weer een doelpunt viel. Ze hoorden ons juichen, gingen even van de dansvloer af, keken de herhaling van het doelpunt en juichten dan met ons mee, zo leuk! Al met al dus een hele leuke eerste wedstrijd gekeken hier, hopen dat dat zo blijft!

Verder gaat ook ons onderzoek nog door natuurlijk. Afgelopen week hebben we de derde school bezocht, en komende week is alweer de laatste school aan de beurt! Daarna moeten we alles nog uitwerken, en gaan we nog wat interviews doen met DEO’s; district educational officers. Mensen die over het onderwijs gaan in Kitui, om ze op de hoogte te stellen van ons onderzoek en resultaten, en ze te vragen naar hun mening. Tot nu toe verschillen de resultaten nog veel per school. Bij de vorige school was er een groot tekort aan water, waardoor meisjes veel moeite hebben zich schoon te houden tjidens hun menstruatie, ze gaan stinken en dat een erg ‘goede’ reden is voor de jongens om ze te pesten. Daarnaast lijkt menstruatie een groot geheim waar niet over gepraat wordt. Bij de afgelopen school was dat veel minder, en kwam dat waarschijnlijk oa doordat het gebied veel minder droog is. De afgelopen school was wel weer een hele ervaring, dit keer bleven de kinderen niet verlegen op enige afstand maar wilden ze ons constant aanraken; heel veel handjes die aan mijn handen, armen en haar zaten, en af en toe grote groepen kinderen die ‘Marloes’ riepen, ze hadden mijn naam goed onthouden ;)

Dit was het weer, volgende week dus onze laatste school, ben erg benieuwd hoe dat gaat! En het idee dat dit alweer de laatste school is ook wel erg raar, dan gaat de tijd toch wel snel.

Kwaheri!

Marloes